دغدغه، فکر، بنده ی خدا! کیستی یا چیستی؟

باسمه تعالی

[منزل]

خیلی سخت به نظر میرسه. بیدار شدن. با تمام توان چشم های لبریز از خواب م رو باز می کنم؛ با یه حرکت انفجاری بدن بی حس و سنگین م رو از زمین جدا می کنم. با یه چرخش، تکیه می دم به دیوار تا شاید بتونم خودم رو سرپا نگه دارم. انگار خیلی وقته که تنها، خواب بودم.

پدر هدفون برگوش به صفحه ها نگه میکنه؛ نمی دونم قرآن گوش میده یا می خوانه یا هردو. هر چند که تفاوت چندانی نداره.

مادر انگشت شست رو از بالا به پایین روی گوشی ش می کشه. از نگاه ش می شه فهمید به آواخر سوره رسیده.

علی هنوز یه چشم ش به نوشته های رو کاغذ ه و با چشم دیگه ش سعی می کنه برنامه های تلویزیون رو از دست نده.

[دانشکده ی مهندسی کامپیوتر و فناوری اطلاعات]

از در شیشه ای که به حالت بسته قرار داره میشه فهمید این وقت صبح کسی پیدا نمیشه که بخواد اینجا باشه. انگار باز هم اول شدم. ولی دوست داشتم به جای من استاد اول شده باشه. امروز اصلا حوصله ی وقت تلف کردن ندارم. امیدوارم استاد اول شده باشه. 

یک، دو، سه، ...، شصت. فکر کنم امروز استاد از آخر اول بشه.

[یکی از خیابون های تهران]

هوا گرم تر از اونی ه که من بخوام بیام بیرون. ولی

أَبِی جَعْفَرٍ (ع) قَالَ، قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) الْعِبَادَةُ سَبْعُونَ جُزْءاً أَفْضَلُهَا طَلَبُ الْحَلَالِ 

{کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ‏5، ص 78، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.}

[پشت فرمون ماشین پدر]

چمران، همت، باقری، امام علی، صیاد، ... . این وقت شب گزینه هام برای رسیدن زیاد شدن. سمت راست رو نگاه می کنم. کسی رو صندلی نیست تا نظرش رو بپرسم.

بالاخره میرسم به نقطه ی مشترک همه ی گزینه هام. سوئیچ رو می چرخونم. ماشین خاموش میشه ولی کسی روی صندلی سمت راست نیست تا با من از ماشین پیاده بشه.